Tynki: Odnawiamy Tynki

Tynki, zwane również wyprawami, nadają budowli estetyczny wygląd, chronią przed szkodliwym działaniem deszczu, wiatru, kurzu, mrozu itp. i stanowią warstwę izolującą budynek przed stratami ciepła. Uszkodzenie elewacji budynku może być wynikiem użycia nieodpowiednich materiałów budowlanych warstwą czarnego nalotu zwanego patyną. Tworzą go sole, które wymigrowały na drodze kapilarnej z materiałów, wypłukane spoiw, aktywne chemicznie pyły oraz zwykły brud. Patyna uszczelnia powierzchnię tynku, powodując jego łuszczenie i osypywanie. Warstwę tą należy bezwzględnie usunąć, nie niszcząc wyprawy. Wraz z upływem czasu na otynkowanej elewacji pojawiają się osady i różnego rodzaju zabrudzenia. Agresywne składniki powietrza atmosferycznego osadzają się na powierzchni zapraw, powodując ich niszczenie.

Przed przystąpieniem do prac renowacyjnych należy oczyścić elewację. Rysy i pęknięcia tynku to uszkodzenia najczęściej spotykane na ścianach. Początkowo psują jedynie wygląd budynku, z czasem stają się jednak doskonałymi kanałami wprowadzającymi wodę do wnętrza ściany. W zależności od rodzaju tynku i stopnia zanieczyszczenia stosuje się różną temperaturę i ciśnienie. W dawnych czasach stosowano powierzchniowe wzmacnianie tynków. Nie były to zabiegi skuteczne, gdyż przyczyniały się do dalszej degradacji wypraw. Wraz z rozwojem chemii zaczęto stosować roztwory żywic epoksydowych oraz polimerów termoplastycznych. Preparat wzmacniający powinien charakteryzować się jak największą zdolnością penetracji. Nie powinien uszczelniać powierzchni materiału i osłabiać procesu „oddychania”. Zabieg wzmacniania powinien być poprzedzony osuszeniem i odsoleniem materiału. Uszkodzenia wyprawy tynkarskiej wpływają niekorzystnie na wygląd obiektu oraz przyczyniają się do jego dalszego zniszczenia. Umożliwiają wodzie i rozpuszczonym solom penetrację materiału budowlanego. Ocena jakości powierzchni wiąże się zarówno z oceną powierzchni elewacji obiektu, okien, drzwi itp. W modernizowanym przedszkolu z uwagi na już bardzo długi czas eksploatacji uszkodzeniu uległy tynki zewnętrzne. Przyczyną mogą być warunki klimatyczne, jak i słaba jakość wypraw itp. Do zacierania małych rys stosuje się zaprawy na bazie cementu z dodatkiem żywic syntetycznych, które dzięki swej elastyczności zapobiegają ponownemu otwieraniu się rys. Siatkę mikropęknięć spowodowanych powierzchniowym skurczem materiału można pokryć specjalnymi farbami z wypełniaczami, przenoszącymi naprężenia w pęknięciach. Pomalowane taką farbą pęknięcia mogą trwale się zasklepić. Przy nieco większych uszkodzeniach na spoinach muru trzeba zastosować specjalne siatki z włóknem poliestrowym, zatopione w elastycznej paście, która przenosi naprężenia i pozwala na wyrównanie naprawianej powierzchni. Jeśli rysy powstały z powodu wady materiału, należy wybrać któryś z systemów renowacji wierzchniej warstwy tynków oparty na materiałach mineralnych lub syntetycznych. Elementem scalającym uszkodzoną powierzchnię są tkaniny z włókna szklanego. Mimo przeprowadzonej renowacji rysy powstałe w wyniku wad konstrukcji budynku mogą pojawić się powtórnie. Przy dużych ubytkach w starych tynkach zaczynamy od zbicia i usunięcia warstwy nie trzymającej się podłoża, oczyszczenia tego miejsca sprężonym powietrzem lub szczotką drucianą i zagruntowania środkiem, który zapewni dobrą przyczepność nowego tynku do starego. Następnie zacieramy zaprawą wapienno-cementową albo wapienną i wyrównujemy powierzchnię, nadając jej poprzednią fakturę

Jeżeli interesuje Cię jak dbać nie tylko o swój dom, ale o siebie sprawdź naturalne kosmetyki z firmy Slavia.

PŁYTY CEMENTOWO-CELULOZOWE

Zbudowane są ze spoiwa cementowego modyfikowanego domieszkami chemicznymi z dodatkiem włókien celulozowych oraz wypełniaczy. Są całkowicie nieszkodliwe dla środowiska, gdyż nie zawierają azbestu. Wykazują odporność na wilgoć, czynniki atmosferyczne i rozwój pleśni. Nie wymagają malowania ani innego rodzaju zabezpieczenia. Są dostępne w wersjach bez pokrycia dekoracyjnego, o gładkiej lub zacieranej fakturze lub jako płyty pokryte naturalnym kruszywem kamiennym, farbami akrylowymi czy poliuretanowymi. Płyty mocuje się na drewnianym lub aluminiowym ruszcie, przybijając je gwoździami na zakład i zakrywając mocowania, lub do czoła - wtedy mocowania są widoczne, więc powinny być dobrane do koloru elewacji.

PŁYTY KOMPOZYTOWE

Mogą być zbudowane z kruszywa naturalnego o jednej lub różnych frakcjach: marmurowego lub kwarcytowego spojonego żywicą poliestrową. Dodatkowo mogą być zbrojone dwoma niezależnymi warstwami włókna szklanego. Ich powierzchnia jest gładka lub imitująca tłuczony kamień. Dostępne są w wielu kolorach (możliwe są też indywidualne zamówienia). Mogą być też wykończone kamienną posypką o różnych wielkościach uziarnienia i w kilku naturalnych kolorach. Płyty kompozytowe produkowane są w wymiarach: długość 90-350 cm i szerokość 28,5-119,5 cm. Montuje się je pionowo lub poziomo na profilach stalowych lub impregnowanych listwach drewnianych, tak by pozostała szczelina między krawędziami, której szerokość zależy od wybranego systemu i wynosi zazwyczaj około 0,5 cm. Producenci oferują różne wymiary płyt wielkoformatowych, o długości do 350 cm i szerokości do 125 cm, przy grubości 8-12 mm. Płyty te mogą być również cięte. Oferowane są też elementy małoformatowe (płyty produkowane z kruszonego marmuru i cementu) o długości do 60 cm, szerokości do 10 cm i grubości 3 cm. Jeśli chcemy ocieplić ścianę, do podłoża przykręca się metalowe lub drewniane kontrłaty (w poziomie) i między nie wkłada się materiał izolacyjny. Zaletą takiego pokrycia jest jego wytrzymałość mechaniczna, odporność na warunki atmosferyczne i butwienie. Zapewnia ono efektowny wygląd elewacji. Wykonanie elewacji wentylowanej jest dość pracochłonne i wymaga zatrudnienia przeszkolonej załogi.

ELEWACJA CERAMICZNA WENTYLOWANA

Mocowana jest "na sucho", podobnie jak płyty kompozytowe. Te okładziny ceramiczne różnią się od tradycyjnych wielkością, grubością i ciężarem. Stosowane tu panele ceramiczne mają ok. 60 cm długości i szerokości oraz 8-10 mm grubości (1 m2 produktu waży ok. 20 kg). Płyty ceramiczne dostępne są w kilku wersjach: jednolite glazurowane lub nie, o fakturze zbliżonej do różnych gatunków kamienia, w wielu kolorach, a także nakrapiane, matowe (podobne do klinkieru) oraz ręcznie malowane. Mocuje się je na ruszcie drewnianym lub stalowym z poziomych łat, zamocowanych do podłoża w rozstawie odpowiadającym wysokości płytek, tak by szczelina między płytami wynosiła 8 mm. Płyty można przytwierdzać do rusztu za pomocą widocznych, niewielkich klipsów dopasowanych do koloru elewacji lub stosować płytki z naklejonymi na odwrocie uchwytami. Zaletą takiej elewacji jest trwałość i wysoka odporność na warunki atmosferyczne.

Okładziny elewacyjne z płytek Płytki elewacyjne są mniejsze, lżejsze i cieńsze od płyt stosowanych do elewacji wentylowanych. Ich zaletą jest prostota montażu i to, że można wykonać z nich elewację przypominającą ścianę z tradycyjnej cegły, kamienny mur lub okładzinę z kamienia - wykonanie takiej elewacji nie wymaga jednak poszerzania fundamentów (jak w przypadku ścianki licowej z cegły klinkierowej), bo płytki są cienkie (mają grubość 8-17 mm) i jest to rozwiązanie dużo tańsze. Producenci płytek elewacyjnych oferują okładziny klinkierowe, silikatowe, gresowe, kamienne z piaskowca lub w postaci kompozytu, przypominające płytki klinkierowe (żywice z dodatkiem kruszywa naturalnego). Ważne jest, aby przy zakupie zwrócić uwagę, czy płytki są mrozoodporne. Płytki elewacyjne mocuje się do podłoża za pomocą zaprawy klejącej i spoinuje. Konieczne jest odpowiednie przygotowanie podłoża. Tynk cementowo-wapienny, na którym będziemy układali płytki, powinien być dobrze zespolony ze ścianą i równy. Jeśli podłożem będzie beton, to - szczególnie przy nowych budynkach - ze względu na ich osiadanie i skurcz betonu, powinno się odczekać 3 miesiące i dopiero po tym czasie położyć płytki. Wszystkie podłoża należy przed położeniem warstwy kleju dokładnie oczyścić z kurzu i tłustych zanieczyszczeń. W innym przypadku zanieczyszczenia mogą zmniejszyć przyczepność kleju do ściany i doprowadzić do odpadania płytek. Decydując się na wykonanie elewacji bądź jej fragmentu okładziną z płytek, należy pamiętać, że będą one eksploatowane w zupełnie innych warunkach niż okładziny wewnętrzne, bo będą narażone na zmiany temperatury i w związku z tym będą ulegały odkształceniom. Dlatego warto zakupić odpowiedni klej np. z dodatkiem środków uelastyczniających, który nie tylko zapewni odpowiednie przymocowanie płytki do ściany, ale przeniesie również naprężenia wywołane odkształceniami termicznymi. Podobnie spoiny powinny być wykonane z odpowiednich mas. Ich szerokość dobiera się z uwzględnieniem warunków klimatycznych, rodzaju płytek i podłoża.

Cienkowarstwowe tynki mineralne Dostępne są w sprzedaży w postaci suchej mieszanki pakowanej w worki. Aby przygotować zaprawę tynkarską, do proszku dolewa się wody w proporcjach podanych przez producenta i dokładnie miesza. Pamiętajmy, by ściśle przestrzegać receptury - nadmiar wody może bowiem spowodować wydłużenie czasu wiązania zaprawy, przez co tynk będzie miał gorsze parametry wytrzymałościowe. Niedokładne wymieszanie może natomiast spowodować nierównomierny rozkład pigmentu w masie. Cienkowarstwowe tynki mineralne są trwałe i odporne na wodę, choć bardziej nasiąkliwe niż tynki polimerowe. Charakteryzuje je kilkanaście razy większa dyfuzja pary wodnej (wilgoć nie gromadzi się i może się wydostawać z elewacji). Nie są natomiast odporne na działanie środowiska kwaśnego i spalin, których obecność sprzyja korozji. Spoiwem może w nich być gips, wapno, szkło wodne, cement biały lub portlandzki. Materiały te mają duży wpływ zarówno na konsystencję i wiązanie zaprawy, jak i na własności gotowego już tynku.

Zaprawy, w których spoiwem jest gips, można stosować w pomieszczeniach suchych. W kontakcie z wodą wykazują bowiem spadek wytrzymałości. Charakteryzują się idealną gładkością powierzchni i zapewniają dobry klimat w pomieszczeniu. Pamiętajmy, że świeżo nałożony tynk trzeba szczególnie chronić, ponieważ pełną wytrzymałość osiąga dopiero po wyschnięciu (podobnie jak tynki o spoiwie wapiennym). Zaprawy z cementem portlandzkim i wapnem są mniej wrażliwe na wilgotność powietrza (w przeciwieństwie do gipsu wiążą również pod wodą). Mogą być stosowane do powierzchni zewnętrznych, jak i wilgotnych pomieszczeń. Obecność w zaprawie szkła wodnego zmniejsza nasiąkliwość tynku i. Wykazuje również większą odporność na środowisko kwaśne, np. kwaśne deszcze.